Мәтінді оқи отырып, хабарлы сөйлемді сұраулы сөйлмге айналдрыңдар. дархан үшінші рет еңкеңдеп есік алдына шыққанда шілде- нің жиырмасында қорғалап қалған ай кетіп, қазан түбіндегі тоң майдай еріп, жаңа ғана оқшаулана берген. әлде біреу ұрлап әкеткендей. кеңгір жаққа жалт қарап еді, пұшырайған мола
әне. . орнында екен. енді-енді ғана сүттене бастаған әлсіз нұрға қаз- қалпында жатыр. қара барқын дүние алакөлеңкеге ұласып, ат төбеліндей ғана разъездің жиырма шақты үйі алашұбарланып, жұмсақ мұңға оранған күйі жусайды. түн мынау тоқал тамдардың қотыр-қотыр қабырғасы, әр үйдің күресінде
ыбылысып жатар қоқыр-соқыр, әр үйдің іргесінде керіскендей қып қалап тастаған бұл ауылдың «жасауы» текше-текше қи, бәрі-бәрі жым-жылас, шабдар сәуленің қорасаны секілді, тек пошымы ғана сүлделенеді. дарханның көзіне құланды разъезі бұрынғыдан әлдеқайда сұлу, көркем көрінеді. қырық-елу жыл
өзгермеген, өскелең тартпаған ауылдың ендігі тірлігі тұманды, ертеңі көкмұнар сықылданатын. қалбағалай шөлі, қасқалдақты көлі бар ұлан-ғайыр сахараның дәл ортасында озып та кетпей, қалып та қоймай қойторы тірлік кешіп жатқан құланды әлемдегі бар жаңалық, жақсылық атаулыны арқалап тасыр күре жолдың
үстінде отырса да, оқта-текте елегізіп, әлдекімді күткендей елеңдеп, ішқұса күйде жалғызсырары да бар еді. кей күндері дархан дәл қазіргідей қашаға сүйеніп, оңаша ойдың күзетінде тұрғанда «осы шойын жолдың тамыршысындай шағын ауыл – құланды төрткүл дүниедегі толайым жақсылық пен жамандықтан
құралақан қалып, дүбәрә тірлік кешіп жатқан жоқ па? » – деген азғырынды пиғылға барынқырайтын.